Kendi güçlerine inanmalısın…
Bence cinsellik konusu altında bir çok şey konuşulabilir, ama cinsellik dendiğinde ilk aklınıza gelen cinsiyet, bu da insanı anlatıyor, cinsel ilişkiler, cinsel olgunluk, yani… Kadın olarak, bu cinsiyete ait olan biri hakkında, biyolojik cinsiyetten fazla, onun duruşunu, onun hayallerini, duygularını, beklentilerini ve sorumluluklarını düşünüyorsun. Bu dediklerimin hepsi bunun içine giriyor. Olgunluk dendiğinde bir kaç şey geliyor aklıma, ama cinsel olgunluğu herkes yaşıyor, ve önemseniyor. Bu etap sana veriliyor ve sen alıyorsun, bunu kabul edip bu konuyla ilgilenmen gerekiyor. Bu etap yeni başladığında, başlangıçta biraz tuhaf çünkü hazır değilsin, belirli süre sonra sadece kadınların sahip olacağı bu şeylere sahip olunacağını bilmiyorsun, ama sonra senin oluyor, sana ait oluyor. Ben ebeveynlerimin özellikle annemin beni buna hazırlamamalarından dolayı üzüntü duyuyorum ama zorlanmadım çünkü ben biliyordum. Arkadaşlarımla konuşuyorduk, paylaşıyorduk ve gülüşüyorduk. Bir an geliyor artık sıkıcı geliyor sana “adet görmek” çünkü alışık değilsin ve bir an geliyor rahatsızlık veriyor, alışamıyorsun, çünkü biraz başka türlü bir şey değil mi. Bir kaç gün rahatsızlık hissetmen gerekiyor, iyi hissetmemem gerekiyor, solgun hissetmen gerekiyor ama seneler geçtikçe çok normal bir şeye dönüşüyor senin için. Kolay olmaya başlıyor, ve bunun artık kadınlığın bir parçası olduğunu kabul etmeye başlıyorsun. Ben bilmiyorum, bu böyle mi olmalı, ama her neyse, tanrı kadınları böyle yaratmış, hepsini. Ama zannediyorum ki ebeveynler kızları ile konuşmalılar, böyle bir kereden değil tabii, ama yavaş yavaş o konulara gelinmeli ki, hazır olabilesin.
Ama başlarda uyum sağlamak zordu, hatırlıyorum kışın bir yere giderken, bu bana zor geliyordu, bir kutlamaya o şekilde gitmek, herkes iyi hissedecekti ama ben iyi hissetmiyordum. Şimdi daha kolay, alıştım, sanıyorum ben çabuk öğrenen, açık bir insanım, o yüzden kolay geçirdim o etabı genel olarak. Ben örneğin o etabı geçerken o kadar da sıkılmadım. Küçükken evet tabii ki düşünüyordum, gökkuşağının altından geçip erkek olabilmek istiyorduk, erkek doğmuş olabilmek istiyordum, çünkü çocukluğumdan erkekler ve kızlar arasında ayrım olduğunu hissediyordum. Hep diyorlardı ki, mesele bunu erkekler yapabilir, o zaman ben de erkek olmak ve bunlara sahip olsaydım diyordum. Ama sonra anlıyorsun ki bu erkeklere verilmiş değil, bunu toplum belirliyor, iki cinsiyet için yapabilir-yapılamaz denilen şeylerin yaratıldığını ve eğer stereotipilere takılmazsan neye istersen sahip olabileceğini anlıyorsun.
Hatırlıyorum, mesela eve geç saatlerde gidemediğimi hatırlıyorum, yada hal hareketler hakkında, mesele küçük bir kızken çok hareketli aktif bir çocuktum, bahçede oynamayı çok seviyordum, mesela hatırlıyorum bir kere merdivenlerde otururken Amcam “ayaklarını kapalı otur “ dedi, çünkü kızlar böyle oturmuyordu ve bu bende yer etti: Neden?? Yine Neden??? Ben de sanıyorum etek giyinmiştim ve o herhalde etek giyildiğinde bacakların açık oturmaman gerektiğini, kapalı oturman gerektiğini, bunun doğru olduğunu düşünüyordu. Bu bende yer etti, böyle oturulmaz, kıza yaraşır hareketler yap. Bu benim içimde yara olmadı, ama hatırlıyorum, sanıyorum, bir etap geçirip senin, kendinin böyle değerlerin olduğunu ve bunları sonra kullanabileceğini anlaman gerekiyor. Küçükken sana tüm bunlara başka şekilde açıklıyorlar, sana başka bir terbiye veriyorlar ama sonra sen bunu yapıp yapmayacağına karar verebilirsin. Hayat süresince şunu anlıyorsun, hayır, ama kadın da tabii ki çalışabilir, aile geçindirebilir, omuzlarına sorunlar alabilir. Sadece ev işleri ve çocukların bakım değil yani kadının sorumlulukları. Yani ben tüm bunları anlayabildim ki hayatın her aşamasında bir şeyler öğreniyorsun, bir yerlere gidiyorsun, katılıyorsun tüm bunları daha sonra senin için anlaşılır oluyor. Eğer bir yerlere gelmeseydim, bir yerlerde kendimi bulmasaydım, bir yerde okumasaydım, herhangi bir kuruluşta aktif olmasaydım, sanki ablam, yada diğer ablalarım gibi düşünecektim. Onlar hep şey derlerdi kadın iyi bir üniversiteden mezun olmalı, evlenmeli ve çocuk sahibi olmalı ve kalan şeyleri kendi sorumluklarından çıkarıyorlar.
Düşünce şeklinin değişikliği, yani stereotipilerden kurtulmak ve başka şekilde düşünmek, ayaklarının üstünde kendi başına durabilmek demek ve bu da insana güç veren bir şey. Kendine güvenmeye başlıyorsun, ve daha çok şeye sahip olabileceğini anlıyorsun. Yani kadın olarak yukarlara ulaşamayacağın fikrinden kurtuluyorsun.
Ben küçükken cinsel ilişki nedir bilmiyordum. Televizyonda birbirleriyle öpüşenleri gördüğümde bunun cinsel ilişki olduğunu ve bundan hamile kanıldığını zannediyordum. Şimdiye kadar mutluluk veren bir an, hatırladığında gülüyorsun kendi kendine , ama sanıyorum bunun ne olduğunu bilmen bu konu hakkında bilgilendirilmiş olman gerekiyor. Bu bilgi sana başının belaya girmemesi için de gerekli yada bu bilgi sana hayatta yanlış yapmaman için de gerekebilir. Hazır olman ve adımlarını bilinçli şekilde atman gerekiyor, bilinçsiz şeyler yapmaman ve tüm bunların içinde olabileceğini anlaman gerekiyor. O zamanlar ben kocanın, mutlaka ilk öptüğün adam olması gerektiğini düşüyordum, ilk arkadaşın ilk ilişkiye girdiğim kişi kocan olmalıydı. Çoğu insan önce evlenmen, ve daha sonra ilişkiye girmen gerektiğini düşünüyorlar. Ama seneler içinde değişiyor, ne zaman ki sen toplumda böyle dendiğini ama gerçekte böyle olmadığını anlıyorsun. Başlarda çok küçükken ben de öyle düşüyordum, hayrı öyle şey olmaz, kız bakire olmalı ve evelenene kadar seks yapmaması gerektiğini düşünüyordum ama şimdi başka şekilde düşünüyorum. Büyüdüğünde sen kendin karar veriyorsun bu adımı atacak mısın, yada atmayacak mısın, ve eğer yanlış karar veriyorsan bu normal, çünkü herkesin yanlış yapma hakkı var. Sadece biraz karşındakine güvenmen gerekiyor, tanıman karşındaki insanı, sadece duygulara teslim olamamak, bir şeye bir günlüğüne başlamamak gerekiyor. Sadece o kadar, emin olacaksın, ruhunu o kadar dolduracak ki, başka tür ilişkilere girmeye hazır olduğunu anlayacaksın. Eğer o adam olmazsa, anlattığım adam yani sanıyorum o adımı atmak çok büyük psikolojik bir iz bırakır.
Bir zaman geliyor ve sen, sana bütün öğretilenlerin aslında öyle olmadığını anlıyorsun. Çalışmaya ve ilgilenmeye başladığımda, sahip olmadığım yeni bilgilere ulaştığımda kadının cinselliği, istekleri hakları bunları arkadaşlarımla paylaşmaya başladığımda çok tuhaf bakıyorlardı bana ve benim “namussuz-orospu” gibi bir şey olduğumu düşünüyorlar. Aile içinde bile kabul görmüyordum, çünkü benim dediğim gibi olmadığını düşünüyorlardı, toplum böyle düşünmediğini ancak tolumun yüzde 2-5’inin böyle düşündüklerini sanıyorlardı. Bu konular hakkında konuşmaya başlamamın, kadın hakları hakkında, kadın olarak başka şeylere de sahip olabileceğini, ve istediği şeye ulaşabileceğini söylediğimde anormallik olduğunu düşünüyorlardı.
Ben mesele arkadaş ortamında cinsellik hakkında çok konuşuyordum ve bir sürü sorulara açıklık getiriyordum. Bu sebeple erkekler bana iyi gözle bakmıyorlardı, bu kadar açık konuşabildiğine göre seks yapmıştır gözüyle bakıyorlardı, ve kötü gözle bakıyorlardı. Bu benim hoşuma gitmiyordu, kız arkadaşlarım bile erkeklerin yanında böyle şeyler konuşma diyorlardı, seni kötü zannederler diyorlardı. Arkadaşlarımın da bilgiye ihtiyaçları vardı ve ben çok şeyler öğrenerek bu bilgileri onlara anlatıyordum ve onların bu konulara ilgili olması benim hoşuma gidiyordu çünkü doğru bilgi almak önemliydi bence. Bazen tabii “öyle şeyler konuşma” diyen kızlar da oluyorlardı, ya da “ben arkadaşım bana olan sevgisinden bana bir tane vursun istiyorum” diyorlardı, ben çok sinirleniyordum bunu duyduğumda, çünkü bence bu çok zayıf ve yanlış bir düşünceydi. Tabii ki bunu diyen arkadaşım şimdi böyle bir ilişki içinde, şiddete maruz kalıyor bunun doğru olduğunu düşünüyordu.
Benim çevremde bu etabı çözüp aile kurabilen insalar var ama tüm ailelerde de sorunlar var. Ben haklar hakkında konuştuğumda hepsi üstüme gülüyorlardı. “ne diyorsun ne şiddeti, o dediğin şiddet değil, insanlar birbirlerini anlamadıklarında olur öyle “ diyorlardı ama bu acı bir şey, ben ailemde böyle bir şey görmedim mesela, babam anneme hiç vurmadı ama çok yakın olduğumuz bir ailede bunu görüp ne kadar korkunç olduğunu anlamıştım. Çocukluğumdan beri hep gördüm ve kötü hissettim kendimi, ve ne zaman kavga görsem çok etkilendim. Bence kadınlar için çok ağır, çok zor, ben kimseyi suçlamıyorum ama kadın böyle bir hayata layık olmadığını anlamaya başlamalı. Ama bunu normal kabul eden kadınlar var, böyle yaşamaya devam ediyorlar ve bu onlar için problem değil.
Ben ailemde huzur olmasını çok çok isterim, kavgalar ve şiddet olmamasını isterim, çünkü bana çok acı verir ve ben buna dayanamam, ben her zaman kadının iyi davranışlara layık olduğunu düşünüyorum, saygıya ve sözünün dinlenmesine layık, kadının sözü yoktur denemsine layık değil. Bence şiddet, engeller koymak, seni kötü etkileyecek sözler söylemek. Ben hep doğru olduğumu söylemiyorum, ama “bu ne giymişsin böyle” denmesinden de hoşlanmıyorum, amcam hep böyle derdi ve bu etkiledi beni. “ bu saatte nereye gidiyorsun, ne yapıyorsun?” derdi, bana ebeveynlerim bile karışmıyor, neden amcam kararlarıma karışacak ki? Ben hep kavga ettim onla, sana ne dedim, ama anlamıyorlar seni, ve sen onların gözünde terbiyesiz oluyorsun, dinlemeyen oluyorsun, seni terbiye etmeye kalkıyorlar, bu çok sinir bozucu bir şey. Ailemin içinde böyle sorunlar yoktu, ama sağdan soldan hep karıştılar hep etkilediler. Ben bunların değişmesini, insanların anlamasını ve başkasının hayatına karışmamasını isterdim. Eğer öyle düşünüyorlarsa, öyle yapsınlar ama sana ne yapacağını söylemesinler.
Yani demek istediğim, kadınlar aslında daha güçlüler ve içlerinde bu gücü bulduklarında her şeyin üstesinden gelebilirler, istedikleri şeylere ulaşabilirler, zaman oluyor kırılıyorlar, onları anlamıyorlar, olsun bunun üstesinden gelebilirler. Ben kendi tecrübeme dayanarak söyleyebilirim ki, ben çok güçlüyüm, tabii bazen güçsüz hissediyorsun, gücünü kaybetmiş hissediyorsun, etrafında olup biten her şeyi kontrol edemiyorsun ama mutlaka bir zaman gelir, herkes kendi içinde bu gücü bulur ve sorunlarının üstesinden gelebilir, kadınlar kendi güçlerine inanmalılar, hayatlarını değiştireceklerine ve amaçlarını ve rüyalarına ulaşabileceklerini inanmalılar, akıllarında ve fiziksel olarak bir rahat, huzurlu uyumlu olabilecek bir yer yaratmalılar kendilerine.
Պետքա հավատաս քո ուժերին
Ինձ թվում ա տարբեր բաներ կարելիա ներառել սեռականության թեմայի տակ, բայց առաջին ասոցիացիան սեռականության հետ հենց սեռնա, որը բնորոշում ա մարդուն, սեռային հասունությունը, սեռական հարաբերությունները…եսիմ:
Որպես կին, որպես էդպիսի սեռ, բացի կենսաբանական սեռից ավելի շատ պատկերացնում ես իրա դիրքը, իրա պատկերացումները, զգացումները, իրա սպասելիքները, իրա պարտավորվածությունները: Էդ ամենինչն ա մտնում դրա մեջ: Հասունացում բառից մի քանի մտքեր են գալիս ինձ մոտ, բայց էդ սեռական հասունացումը ցանկացած մարդու մոտ լինում ա ու կարևորվում ա ու էդ փուլը քեզ տրված ա ու դու վերցնում ես, դա քոննա, էդա, դու պետք ա դա ընդունես, պետք ա հոգ տանես: Երբ նոր ա սկսվում էդ փուլը սկզբից մի քիչ տարօրինակ ա, որովհետև դու չես պատկերացրել, որ որոշ ժամանակ հետո դու կունենաս էդ հատկանիշները, որը մենակ հենց կանանց մոտ են լինում, բայց հետո արդեն քոննա դառնում, քեզ ա պատկանում:
Ես ցավում եմ, որ իմ ծնողները, առաջին հերթին մայրս, հետո նոր հայրս, չեն նախապատրաստել ինձ դրան, բայց ես ծանր չտարա, որովհետև գիտեի դրա մասին: Ընկերուհիներիս հետ խոսում էինք, կիսվում էինք, ծիծաղում էինք: Հետո պահ կա, որ հոգնում ես դրանից/դաշտանից/, որովհետև սովոր չես դրան ու մի քիչ քեզ անհանգստացնումա, որովհետև դու չես հարմարվում դրան, որովհետև ուրիշ ձև ա չէ՞: Մի քանի օր պետք ա անհանգստություն զգաս, լավ չզգաս, թույլ զգաս, բայց հետո տարիների ընթացքում շատ նորմալ երևույթ ա դառնում քո համար, հեշտա դառնում ու արդեն ընդունում ես, որ դա կնոջ էն մասնա, որը պետքա լինի: Այսինքն ես չգիտեմ դա պետքայովա՞, բայց ինչորայա Աստված ստեղծելա կանանց էս տեսակ, բոլորն են էդպիսին: Բայց և այնպես կարծում եմ, որ ծնողը պետք ա խոսի իր աղջկա հետ, ոչ թե նստի միանգամից խոսի, այլ տանի դրան կամաց կամաց, որ պատրաստ լինես:
Բայց սկզբից մի քիչ դժվար էր հարմարվելը: Հիշում եմ, որ ձմռանը պետք ա մի տեղ գնայինք էդ իմ համար մի քիչ դժվար էր, որ էդ խնջույքին պետք ա էդ վիճակում գնայի, որ բոլորը լավ տրամադրություն ունեյին իսկ ես ինձ թույլ էի զգում, լավ չէի զգում: Հիմա ավելի հեշտ ա, սովոր եմ: Ինձ թվում ա ես շատ շուտ վերցնող, ավելի բաց մարդ եմ, դրա համար հեշտ էր էդ փուլն իմ համար ընդհանուր առմամբ: Ես օրինակ շատ չեմ նեղվել էդ փուլը անցնելու ժամանակ: Փոքր ժամանակ իհարկե հա, մտածում էի ծիածանի տակով անցնեի տղա դառնայի, տղա ծնված լինեի, որովհետև զգում էի մանկուց, որ կա խտրականություն տղաների ու աղջիկների միջև: Միշտ ասում են վայ տղաներին էս բանը կարելի ա, կուզենայի ես էլ տղա լինեի ես էլ էս բաները ունենայի, բայց հետո հասկանում ես, որ դա տրված չի, դա ուղղակի հասարակություննա արդեն բնորոշում, որ էսքան կարելիա, էսքան չի կարելի ու հետո արդեն երբ հասունանում ես, գիտակցում ես էդ երկու սեռերի տակ գտնվող հատկանիշները ու հասկանում ես, որ դա շինծու բաներ են ու դու էլ կարաս ունենաս էդ ամենինչը եթե չտրվես կարծրատիպերին:
Հիշում եմ երբ օրինակ տուն ուշ ժամերին չէի կարող գնալ: Հիշում եմ նաև պահվածքի հետ կապված, որ ես փոքր աղջիկ էի, շատ աշխույժ ու ակտիվ էի, սիրում էի գնալ այգի խաղալու ու հիշում եմ մի անգամ, որ նստած էինք աստիճաններին հոպարս ասեց. “ոտքերդ փակ նստի”, որովհետև աղջիկները տենց չեն նստում ու այ դա տպավորվել ա: Ինչու՞ էլի, ինչու՞: Ես էլ երևի կիսաշրջազգեստով էի ու երևի ինքը մտածում էր, որ յուբկա հագնելուց չպիտի ոտքերդ բաց նստես աստիճաններին, պետք ա սենց փակ նստես, որովհետև ինքը մտածում էր, որ տենց ճիշտ ա: Այ էտ տպավորվել ա, որ չի կարելի, քեզ աղջկան վայել պահիր: Էտ իմ մեջ հետք չի թողել, ուղղակի հիշում եմ:
Ես կարծում եմ, որ ինչ-որ փուլ պետք ա անցնես, որ հասկանաս, որ դու ունես էն արժանիքները, որը հետո կարաս օգտագործես: Երբ փոքր ես էդ ամենինչը քեզ ուրիշ ձև են բացատրում, ուրիշ ձև են դաստիարակում, ու հետո դու ինքդ կարող ես որոշել որ չես տրվի դրան: Կյանքի ընթացքում հասկանում ես, որ չէ բայց իհարկե կինը կարա աշխատի, կինն էլ կարա ընտանիք պահի, կինն էլ կարա իրա ուսերի վրա վերցնի պարտականություններ, մենակ տան ու երեխայի դաստիարակությունը չի կնոջ ուսերին: Այսինքն ես էդ ամեն ինչը գիտակցեցի, որ ինչ-որ կյանքի փուլում դու սովորում ես, որ ինչ-որ մի տեղ գնում ես, մասնակցում ես, էդ ամենինչը ոնց որ հետո պարզ ա դառնում քո համար: Եթե ես չգայի ինչ-որ մի տեղ, չհայտնվեիր ինչ-որ մի տեղում, ինչ-որ մի տեղ չսովորեի, ինչ-որ կազմակերպությունում ակտիվ չլինեի, ինձ թվում ա տենց էլ պետք ա մտածեի, ոնց որ իմ քույրը, ոնց որ իմ մյուս քույրերը: Իրանք միշտ ասել են, որ կինը պետք ա մի լավ տեղ ավարտի ու ամուսնանա, երեխա ունենա, բայց էն մնացած բաները հանում են արդեն իրանց պարտականությունից:
Մտածելակերպի փոփոխությունը, այսինքն որ դու սկսում ես դուրս գալ կարծրատիպերից և ուրիշ կերպ մտածել դա արդեն ինքնակայունացում ա, որն ուժ ա տալիս: Սկսում ես վստահել քո ուժերին ու գիտակցում ես, որ ավելի բաների կարաս հասնես ու արդեն փոխվում ա էն, որ դու կին լինելով չես կարա հասնես ինչ որ բարձրունքների:
Ես փոքր ժամանակ չգիտեի ինչ ա սեռական հարաբերությունը: Երբ հեռուստատեսությամբ տեսնում էի, որ պաչում էին իրար, գիտեի, թե դայա սեռական հարաբերությունը ու որ պաչվելուց պետք ա երեխա ունենան: Մինչև հիմա դա երջանիկ բան ա, որ հենց հիշում ես ծիծաղում ես քո վրա, բայց ինձ թվում ա էդ կարևոր ա, որ գիտակցես էդ ինչ ա նշանակում, տեղեկացված լինես: Թեկուզ էդ ինֆորմացիան պետք ա ունենաս, որպեսզի ինչ-որ դեպքի մեջ չընգնես: Կամ էլ ուղղակի էդ ինֆորմացիան քեզ կօգնի, որ կյանքում սխալներ չգործես: Պետք ա պատրաստ լինես և գիտակցես քայլերդ, որ անգիտակից բաներ չանես և դու զգաս, որ էդ ամեն ինչի մեջ կարող ես լինել:
Էն ժամանակ ես մտածում էի, որ անպայման ամուսինդ պետք ա լինի էն մարդը, ում հետ առաջինը համբուրվել ես, ով քո առաջին ընկերնա եղել, ում հետ առաջին անգամ հարաբերություն ես ունեցել: Շատերը տենց են պատկերացնում, որ պետք ա ամուսնանաս ու հետո նոր հարաբերություն ունենաս: Բայց տարիների ընթացքում փոխվում ա, երբ որ դու հասկանում ես, որ դա հասարակության մեջ ա տենց ասվում ու իհարկե ամենինչ տենց չի լինում իրականում: Սկզբից ես էլ էի տենց մտածում, շատ փոքր ժամանակ, որ չէ տենց բան չի կարող լինել, աղջիկը պետք ա կույս մնա ու մինչև ամուսնություն սեքս անելը անթույլատրելի ա, բայց հիմա արդեն ավելի ուրիշ ձև եմ մատծում: Երբ արդեն մեծ ես, դու ինքդ ես գիտակցում դիմես էդ քայլին, թե չէ ու եթե սխալվում ես դա նորմալ ա, որովհետև ամեն մարդ սխալվելու իրավունք ունի: Ուղղակի մի փոքր իհարկե պետք ա վստահես դիմացինին, ճանաչես մարդուն, չտրվես միայն զգացմունքներին, չգնաս մի բանի մի օրվա համար: Ուղղակի էնքան վստահ պետք ա լինես, պետք ա էնքան քո հոգին լցնի, որ իմանաս, որ պատրաստ ես արդեն ուրիշ տիպի հարաբերությունների փուլի մեջ մտնես: Եթե չլինի էդ մարդը էն ինչ-որ ասում եմ, ինձ թվում ա շատ մեծ հոգեկան հետք կթողնի էդ քայլին դիմելը:
Մի ժամանակ ա գալիս երբ դու սկսում ես հասկանալ, որ էն ամենինչը ինչ քեզ սովորացրել են իրականու տենց չի: Երբ ես սկսեցի աշխատել ու հետաքրքրվել, ստանալ էն ինֆորմացիան, որը չունեի, սկսեցի կիսվել ընկերուհիներիս հետ էն թեմաների մասին՝ օրինակ կնոջ սեռականություն, ձգտումներ, իրավունքներ, բոլորը տարօրինակ էին նայում ինձ ու մտածում էին ես փչացած աղջիկ եմ: Թեկուզ մեր ընտանիքի անդամների կողմից ես չէի ընդունվում, որովհետև իրանք մտածում են տենց չի, հասարակությունը տենց չի մտածում, մի երկու-հինգ տոկոսնա տենց մտածում: Աննորմալ բան էին համարում, որ սկսել էի դրա մասին խոսել, խոսել կանանց իրավունքների մասին, խոսել որ կինը որպես էտ սեռի մարդ ուրիշ նաև արժանիքներ ունի, որ կարա հասնի նրան, ինչին ուզում ա:
Ես օրինակ իմ ընկերական շրջապատում շատ էի խոսում սեռականության մասին ու լիքը հարցեր էի քննարկում: Դրա պատճառով տղաները ինձ լավ չէին ընդունում, կարծում էին, որ ես ուրեմն զբաղվել եմ սեքսով, որ սենց ազատ խոսում եմ ու շատ ուրիշ աչքերով էին ինձ նայում: Դա ինձ դուր չէր գալիս ու ընկերուհիներիս մոտ երբ խոսում էի ինձ ասում էին տենց մի ասա էլի տղաների մոտ, քեզ վատ ձևով կընդունեն: Ընկերուհիներս էլ ինֆորմացիայի շատ կարիք ունեին ու ես շատ բաներ սովորելով, փոխանցում էի ինֆորմացիան իրանց ու դա ինձ դուր էր գալիս, որ բոլորը հետաքրքրված էին, որովհետև ճիշտ ինֆորմացիա ստանալը կարևոր ա: Չնայած մեկ-մեկ, լինում էին աղջիկներ, որ ասում էին “տենց մի խոսա” կամ ասում էին “ես կուզենամ իմ ընկերը ինձ մի հատ էլ խփի, որովհետև սիրում ա”: Դրանից ես ներվայնանում էի, որովհետև մտածում էի, էդ շատ թույլ ու շատ սխալ մտածելակերպ ա: Իհարկե էտ նույն մարդը հիմա նույն վիճակում ա, բռնարար հարաբերությունների մեջ ա, որովհետև ինքը տենցա մտածել, որ ճիշտը էդ ա:
Իմ շրջապատում շատ մարդիկ կան, որ էդ փուլը հաղթահարելով ընտանիք են կազմել, բայց բոլոր ընտանիքներում էլ խնդիրներ կան: երբ ես խոսում էի իրավունքների մասին, բոլորը ծիծաղում էին իմ վրա, ասում էին “ինչ ես խոսում, ինչ բռնություն, էդ բռնություն չի, էդ ուղղակի երբ չեն հասկանում իրար կարա տենց բան լինի”, բայց դա շատ ցավոտ բան ա: Ես իմ ընտանիքում բռնություն չեմ տեսել իսկականից, իմ պապան իմ մամային կյանքում խփած չկա, բայց օրինակ իմ շատ մտերիմ ընտանիքում ես տեսել եմ դա ինչ ահավոր բան ա, մանկությունից միշտ տեսել եմ ու վատ եմ զգացել ու միշտ երբ կռիվա եղել ես շատ ծանր եմ տարել: Ինձ թվում ա շատ դժվար ա կանանց համար, ես չեմ մեղադրում ոչ մեկին, բայց կինը պետք ա սկսի մտածել, որ ինքը արժանի չի տենց կյանքի: Բայց կան կանայք, որ սովորական են դա ընդունում, իրանք շարունակում են ապրել տենց ձևով, իրանց համար դա խնդիր չի:
Ես շատ շատ կուզենայի, որ իմ ընտանիքում խաղաղություն լինի, որ վեճեր ու բռնություն չլինի, որովհետև իմ համար դա շատ ցավոտ կլինի ու ես չեմ դիմանա դրան: Ես միշտ մտածել եմ, որ կինը արժանի ա լավ վերաբերմունքի, արժանի ա, որ իրան հարգեն ու խոսքը լսեն ու ոչ թե ասեն, որ կնոջ ձայնը տեղ չունի: Իմ համար բռնությունը էն ա, որ արգելքներ են դնում, որ նենց խոսքեր են ասում, որ ազդեն քեզ վրա: Ես չեմ ասում, որ ես միշտ ճիշտ եմ, բայց ինձ դուր չի գա, որ սենց մի տեսակ ասեն, “էս ի՞նչ ես հագել”: Տենց իմ հոպարն ա միշտ ինձ ասել ու ազդեցություն թողել իմ վրա: Ասել ա “էս ժամին ու՞ր ես գնում, ինչ ես անում”: Նույնիսկ իմ ծնողը ինձ չի արգելում, բայց ինչի պետքա հոպարս խառնվի իմ որոշումների մեջ: Ես միշտ կռվել եմ, ասել եմ դու գործ չունես, բայց իրանք դա չեն հասկանում ու դու անդաստիարակ ես դառնում, չես լսում, պետք ա քեզ դաստիարակել, դա շատ ներվայնացնող բան ա: Ես իմ ընտանիքում չեմ ունեցել տենց բան, բայց կողքից միշտել ասել են, միշտել ազդել են: Ես կուզենայի, որ մի քիչ փոխվեր էդ ամենինչը, որ ամեն մեկը գիտակցեր ու չխառնվեր կողքինների կյանքին ու եթե իրանք տենց են իրանց պահեն դա ու քեզ չթելադրեն ու ասեն ճիշտը որնա:
Վերջում ուզում եմ ասեմ, որ կանայք շատ ավելի ուժեղ են ու որ գտնում են իրանց մեջ էդ ուժը կարան ամենինչ էլ հաղթահարեն, կարան ամենինչի էլ հասնեն, թեկուզ երբ ժամանակ ա լինում որ կոտրվում են, երբ իրանց չեն հասկանում, մեկ ա իրանք կարան դա հաղթահարեն: Ես իմ փորձից կարամ ասեմ, որ ես շատ ուժեղ եմ ու իհարկե մեկ մեկ պատահումա, որ դու թուլանում ես, երբ կորցնում ես քո ուժը, չես կարողանում կառավարես քո շուրջ կատարվող ամենինչը, բայց հաստատ կգա ժամանակ, երբ բոլորն էլ կգտնեն իրանց մեջ էդ ուժը ու կհաղթահարեն իրանց բոլոր դժվարությունները: Կանայք պետք ա հավատան իրանց ուժերին, հավատան որ կարան փոխեն իրանց կյանքը ու հասնեն իրանց երազանքներին ու նպատակներին, ստեղծեն մի տեղ թե ֆիզիկապես թե մտքով, որտեղ որ իրանք ներդաշնակ, հանգիստ ու խաղաղ կլինեն: