[Fearless Friday asks women the simple question below as a way of better understanding them. This week, Şehri Karayel opens up about her experience with Fearless’ chapter in Beirut.]
What was the most fearless thing that you’ve done?
In an Armenian ghetto situated in Bourj Hammoud town in Beirut, I spent 10 days hiding my identity for security reasons. My ID clearly indicated that I am “Turkish” but in this world order, I assumed a false Nepali identity instead. This situation was really absurd; I shouldn’t be categorized like this. Beyond the borders, I should simply be considered a human being.
These 10 days were very difficult but also therapeutic. Despite being warned several times about the high risk of being subject to violence if they learned I was Turkish, I chose to stay and be a part of the change instead of running away. I met a bunch of people with whom I shared the same origins, who welcomed Inda in their home. [Note: Inda was the Nepali name that she took on during her stay.]
Together, we sang. It was meaningless lying to people for security reasons, to the same people who accepted Inda and entrusted her their children. I was ashamed of looking at them in the eye. I felt the burden of shame on my shoulders – a burden which both wasn’t mine but also was very much mine.
In a dark night, when the woman I was singing with asked me where I was from, I felt obliged to lie to her like I had the rest. It was then that I did the bravest thing ever. I gave her a humane answer – an answer against the bitter hatred, beyond words: I gave her my tears. Her answer to me was also tears. Even though words full of hatred had taken us apart, our tears united us. We hugged each other propelled forward by our humanity.
I walked into their lives as Inda the Nepalese, full of fears, and I left cuddling them with love as Şehri. And on the wall of the street, Şehri left an inscription as a souvenir for her “heartmates”: “Don’t poke my inner pomegranate.” I believe that one day the healing power of the cuddling will replace the rudeness of hatred. The day will come when our tears will clean this world.
Original version (Turkish):
Beyrut’ta Burj Hammoud’da bir Ermeni gettosunda güvenlik nedeniyle kimliğimi gizleyerek 10 gün geçirdim. Kimliğimde Türk yazıyordu ve bu dünya düzeninde Nepalli bir yalandım. Bu durum çok saçmaydı, böyle sınıflandırılamazdım, sınırların çok ötesinde sadece insan olmalıydım. Bu 10 gün hem çok zor ve yakıcı hem de bir o kadar şifalandırıcıydı. Türk olduğum anlaşılırsa şiddete uğrama ihtimalinin çok kuvvetli olduğu konusunda defalarca uyarılmış olmama rağmen kaçıp gitmek yerine kalıp değişimin bir parçası olmak istedim. Nepal’li İnda’yı evlerine misafir eden gönülden aynı köklere sahip olduğum bir sokak dolusu insanla tanıştım. Birlikte şarkılar söyledik. İnda’ya çocuklarını emanet edecek kadar kabul eden insanlara güvenlik nedeniyle yalan söylüyor olmak çok anlamsızdı. İnsanların gözlerine bakmaya utanıyordum. Bana ait olmayan ama tam da bana ait olan bir utancın yükü omuzlarımdaydı. Karanlık bir gecede birlikte şarkılar söylediğimiz bir kadın bana nerelisin diye sorunca ona yalan söylemek zorunda olmak çok ağrıma gitti. İşte tam o noktada yaptığım en cesur şeyi yaptım. Yakıcı nefrete karşı aynı şarkıların gölgesinde buluştuğumuz kadına kelimelerin ötesinde bir cevabım vardı; göz yaşlarım. Onun da bana cevabı göz yaşlarıyla oldu. Nefret yüklü kelimeler ayrı kılsa da bizi gözyaşlarımız birleştirdi. Sarıldık insan kalabilmenin özlemiyle…Nepal’li İnda olarak korkarak girdiğim hayatlardan yeniden Şehri olarak ve sevgiyle sarılarak ayrıldım. Ve Şehri’den bir hatıra olarak sokağın duvarında ‘Dürtme içimdeki narı’ yazısı kaldı gönüldaşlara. İnanıyorum ki gün gelecek nefretin hoyratlığının yerini sarılmanın şifası alacak. Gün gelecek göz yaşlarımız temizleyecek bu dünyayı.
